Over mij
Jeetje, het beginnen te schrijven over mij vind ik al moeilijk. Dit komt doordat mijn bedrijf echt uit mij komt en dus voor mij als iets natuurlijks voelt, en daarom soms moeilijk onder woorden te brengen is. Mijn leven is niet altijd simpel te noemen geweest. School en ik waren niet de grootste vrienden en nu, achteraf gezien en met de kennis die ik nu heb, was dat ook heel logisch. Ik vond de wereld altijd zo heel erg groot en wist me moeilijk een plekje te bemachtigen. Ik ben vroeger ook enorm veel gepest, waardoor niet per se gemakkelijker werd. Maar met vallen en opstaan ben ik gekomen waar ik ben. En daar ben ik nog elke dag (oké, niet elke dag, maar meestal) heel trots op. Ik had nooit bedacht dat ik een vrouw van iemand zou zijn; laat staan een moeder van twee jongens.
Met de komst van mijn twee jongens is er echt enorm veel veranderd waar ik vandaag de dag eigenlijk eindelijk vorm aan kan geven. Zoals ik al zei, was de wereld voor mij vaak te groot. Ik kon moeilijk meekomen in de klas, had niet heel veel vrienden en vriendinnen enzovoort. Daarnaast waren er symptomen van ongemakkelijkheid die ik weer terugzie bij mijn oudste zoon. Het altijd iets in de mond hebben. Ik kauwde op koordjes van truien of op achterkanten van potloden. Mijn oudste doet dit ook en inmiddels weet ik dat dit met prikkeling te maken heeft. Ik kreeg te veel binnen, waardoor ik dichtsloeg.
Tijdens mijn studie is dit niet anders geweest, maar omdat ik leerde voor docent Kunst, was het werk dat ik deed vooral zelfstandig en kon ik zelf bepalen hoe hoog ik mijn lat legde. Ik blonk uit; heerlijk. Ik genoot echt van het werk. Verder maakte ik kennis met Reggio Emilia, een onderwijsstijl uit Italië die mij echt de ogen heeft geopend. Alles draait om het kind. Het doel is om een leeromgeving op te zetten waarbij kinderen zich fijn voelen en zich willen en ook vrij voelen om zichzelf uit te dagen. Dit was nieuw voor mij. Ik wilde dit ook in mijn lessen.
Ik heb na mijn studie geprobeerd dit te realiseren in mijn lessen die ik verzorgde en in het Kinderatelier dat ik had. Ik merkte dat dit niet goed ging. Dit was niet mijn oplossing. Ik heb altijd een passie gehad voor kinderen en hun dromen te laten uitkomen, maar dit was niet mijn manier.
Inmiddels was ik voor het eerst moeder geworden en dat ging niet altijd makkelijk. Onze oudste zoon heeft een zogezegde ‘gebruiksaanwijzing’ die elke dag groeit met een pagina of 10 in geheimtaal. Uiteindelijk heeft dit, in combinatie met heel veel meer, geleid tot een burn-out. Ik kon echt niet meer. Ik werd op 0 gezet en moest weer gaan bouwen. Samen met een kind dit keer. Dit ging super en geheel onverwachts was daar ineens babyaankondiging nummer 2. Een beetje omdenken maar we hebben het met beide handen aangepakt. Echter bleek het niet helemaal rozengeur te zijn en bij 20 weken hoorden we dat onze zoon een nier mist en met 5 maanden op de teller werd ik plotseling recht helemaal doof en aan mijn linkeroor slechthorend. Dit heeft echt zijn weerslag in mij als mens gehad. Alles wat ik kende, deed een wilde was veranderd.
Gelukkig ben ik inmiddels 3 jaar verder en weet ik dat zelfs met een ingrijpende handicap als deze ( wat nu de ziekte van Menière blijkt te zijn) ik wel nog kan leven. Ik heb de kans gekregen om mijn leven opnieuw vorm te geven. Dat heb ik gedaan met mijn winkel. Om twee redenen past dit naadloos op wie ik ben:
- ik ben thuis bij mijn kinderen. Onze oudste zoon heeft dagelijks last met prikkelverwerking en kan dat allemaal iets beter reguleren als ik in elk geval thuis ben ( wat ik daar doe interesseert hem weinig, als ik er maar ben). En de jongste is een frequent flyer in het ziekenhuis en dan is het fijn als ik thuis ben.
- Ik kan me nu opnieuw toeleggen op mijn passie; de ontwikkeling van kinderen.
Ik ben dan ook een winkel gestart die niet doorgaand is. Ik verkoop speelgoed dat een twist heeft, een beleving. Ik vind het belangrijk dat kinderen ten aller tijde zichzelf op de top van de wereld voelen staan. Ze kunnen alles wat ze dromen bereiken en wij als ouders, docenten en andere toeschouwers kunnen hun daarbij helpen. En dit kan al vanaf een hele jonge leeftijd. En de manier waarop je hun kunt helpen is door ze een omgeving aan te bieden waarin er uitdaging, plezier, rust, ontdekken enz enz zit.
Het speelgoed dat ik verkoop draagt daar aan bij. Het is speelgoed waarmee je moet spelen, het kan van alles zijn in de wereld van het kind.
Daarnaast heb ik nu ook een plek waar mijn passie echt tot uiting komt. Ik heb een lokaal waar een leeromgeving is waar kinderen kunnen spelen. Ja ordinair spelen. Nu ik een 1,5 half intensief bezig ben met de winkel en verschillende ouders heb mogen spreken, merk ik dat kinderen te vaak moeten. Het speelgoed moet er zo of zo uitzien, het moet aan een bepaalde kleurstelling voldoen maar bovenal de ouders moeten er blij mee zijn.
Ik heb dit altijd een gemiste kans gevonden. Jij kijkt toch ook niet naar een film die je niet leuk vind of leest een boek die je niet aanstaat. Waarom zou het voor een kind anders zijn. Kinderen hebben van nature een ontzettend goede motivatie om zichzelf dingen aan te leren. Als een kind wil fietsen, gaat het fietsen. Eerder hem op een fiets zetten ( omdat het hoort) heeft helemaal geen zin, omdat de intrinsieke motivatie mist.
In de winkel is het dus vooral belangrijk dat de kinderen spelen. Ze mogen alles aanraken, testen enz. Het is even hun wereld.
Beleef het Us is mijn winkel waarin ik even heel kort een onderdeel mag en kan zijn van een kind om ze een stapje hoger op hun ladder te laten staan.
