Nu weet ik dat door het speelgoed dat ik verkoop natuurlijk veel in aanraking kom met ouders en kinderen die te maken hebben met prikkelverwerking die niet lekker werkt. Maar op een of andere manier lijkt het een epidemie. Iedereen heeft het over prikkels. ‘ik ben overprikkeld’, ‘mijn kind kan niet tegen prikkels’, ‘oh nee, mijn kind vindt een speciale dag op school zo spannend dus laat hem maar aan de zijkant zitten’. Ik schrik hier als ik eerlijk ben een beetje van. Het lijkt wel of we allemaal enorm bang zijn geworden voor de grote boze prikkels. En ja ik zeg ook wel eens dat mijn hoofd overloopt en zie dit ook bij mijn kinderen. Maar dit is niet de schuld van de prikkels. Dit is een beetje onze eigen schuld. We doen ook verdorie zo veel.
Soms is te veel ook niet goed.
Als ik even naar de agenda van mijn oudste zoon kijk dan is dat maandag judo, dinsdag thuis, woensdag muziekles, donderdag judo, vrijdag Klieder-atelier (van mama) en zaterdag Aikido en tot voor kort ook nog zwemles.
Afgelopen week smeekte hij gewoon dat hij alstublieft een middagje thuis mocht blijven want het was zo druk. En als moeder die probeert te voldoen aan het maatschappelijke beeld, zei ik de legendarische woorden: “Niet aanstellen, jij wilde dit dus je gaat “. Gelukkig kwam ik heel snel tot inkeer en heb ik de agenda leeg gegooid en is hij lekker thuis gebleven.
Want hij deed iets wat we eigenlijk allemaal wel eens vergeten. Pauze nemen.
Als ervaringsdeskundige weet ik best heel veel van prikkelverwerking en hoe het soms heel erg mis kan lopen. Maar soms vind ik het fijn om meer kennis op te doen en lees ik boeken die me nog meer inzichten geven. Nu ben ik het boek “Bewegen. Eerst je lijf in, dan de wereld in” van Evelien van Dort aan het lezen. Sowieso een grote aanrader om te lezen maar ook een boek waarin ik weer eens vakkundig op mijn nummer werd gezet. In het boek wordt er gesproken over hoe het lichaam van een kind zich ontwikkeld en hoe het daardoor klaar is om de grote wereld in te stappen. Ze verteld over de verschillende fases en welke stappen kinderen dan zetten. Maar het belangrijkste wat ze verteld is……… Alles moet afgewisseld worden met Rust.
Waar kunnen we eigenlijk wel rust nemen?
Heel eerlijk denk ik dat we die boodschap een beetje aan het vergeten zijn. We willen als ouders de plank niet mis slaan. We willen onze kinderen zoveel mogelijk bieden. Ze moeten zo vroeg mogelijk naar school, anders lopen ze educatie mis. Hierdoor zijn er nu opeens kleuters met een burn-out. Ze moeten sociaal zijn, dus de kinderen moeten buiten schooltijd bijna elke dag spelen, met dezelfde kinderen die ze de hele dag al hebben gezien. Ze moeten zoveel mogelijk buitenschoolse activiteiten doen, want talenten moeten benut worden en dan is er natuurlijk ook nog familie die het weekend gebruiken om familiebijeenkomsten te organiseren en andere verplichtingen. En dat allemaal al vanaf dat kinderen worden geboren. We geven onszelf en onze kinderen geen tijd om te herstellen en de prikkels te verwerken die we meemaken. Dit is iets wat ik aan den lijve heb ondervonden.
Recentelijk is er weer een kindje in mijn omgeving geboren. Ruim een maand te vroeg dus de ouders zijn ( begrijpelijk) heerlijk in de babybubbel gaan zitten en hebben alle afspraken tot nader ode afgezegd. Ze zijn niet om mijn verjaardag geweest enz. Tijdens mijn verjaardag werden hier vragen over gesteld. Waarom ze niet het kindje meenamen. Het was toch een maand oud. Ik werd echter achterover geslagen door die vraag. Waarom moet een baby, die ten eerste een maand te vroeg is geboren, ineens op mijn verjaardag komen? Dat is toch geen plek voor een zo’n kleintje. Ik zelf ben ooit wel in die grap getuind. Mijn oudste is geboren op 12 oktober en laat ik het zo zeggen, ik hem niet cadeau gekregen. Ik kwam 5 dagen later bont en blauw thuis en moest mijn weg vinden in dit nieuwe leven. Mijn zusje is jarig op 20 oktober en er werd van mij verwacht dat ik hier gewoon met de baby aanwezig was, ‘want dat was zo leuk’. Ik ben door mijn man en mijn kraamverzorgster gewaarschuwd dat ik dit niet moest doen. Ik was nog niet genoeg hersteld van een keizersnede en de baby zat niet lekker in zijn vel.
Maar ik ging toch, het werd tenslotte van mij verwacht. Iedereen vond het fantastisch, behalve ik en mijn kind. Ik heb achteraf zoveel gehuild samen met een kind die niet wist wat hij had meegemaakt en had toen ineens een man die ook niet meer zo zeker van zijn zaak was.
De sleutel: WE HADDEN GEEN RUST GENOMEN, OM ALLES TE VERWERKEN.
Maar waarom hebben we dan prikkels nodig?
Maar zelfs met deze gebeurtenis in mijn achterhoofd blijf ik bij de titel van deze blog: “Wist je dat prikkels niet eng zijn?” Waarom zijn prikkels niet eng. Ze zijn niet eng, omdat ze ons ook dingen leren. We kunnen niet zonder prikkels. Kinderen leven op prikkels. De belangrijkste prikkels is honger. Als een baby wordt geboren dan leggen we een kind zo snel mogelijk aan de borst om te drinken en de prikkels te verwerken van een bevalling. Als een kind een ander kind ziet fietsen dan wil het ook fietsen en heeft het de prikkel om zichzelf uit te dagen. Dit noemen we intrinsieke motivatie. Maar soms moeten we ook dingen leren die we eigenlijk niet willen. Dingen die we spannend vinden. Iets spannend vinden is eigenlijk een hele normale reactie. Dat is ook gezond. Hierdoor zorgt je gevoel ervoor dat je eerst nadenkt voor je iets doet, maar dat hoeft niet te betekenen dat je het niet hoeft te doen.
Ik vind het bijvoorbeeld heel spannend nog steeds om met een groep kinderen te knutselen. In mijn hoofd heb ik duizend scenario’s over wat er goed maar ook fout kan gaan, maar gelukkig houd het me niet tegen om het toch te doen. Want ondanks dat ik het spannend vind, leer ik enorm veel van. Ik moet plannen, werkvolgorde uitdenken en bovenal leer ik heel veel van de kinderen en wat ze kunnen en doen, waardoor ik bij een volgende keer weer anders een workshop in ga.
Prikkels zijn dus niet eng, ze zorgen ervoor dat je naar voren gaat. Echter moet je wel nadenken over de snelheid. Het is ook gewoon heel belangrijk dat er rust is. Dus de volgende keer als je roept “ik ben overprikkeld, of mijn kind vind het spannend” kijk dan goed naar wat je hebt gedaan. Is er een rustmoment geweest en waarom is het spannend. Want als we de prikkels laten winnen dan komen we uiteindelijk allemaal tot stilstand omdat we niets meer durven.
Wil je nu meer weten over prikkels en hoe je hier op een verantwoorde manier mee om kunt gaan, kom dan naar de workshop “de Emotiekoffer”. Tijdens deze workshop wordt er samen met jou en je kindje gekeken naar hoe jullie op verantwoordde en leuke manier om kunnen gaan met prikkels.
