Altijd die prikkels

Altijd die prikkels

Deze blog over prikkels schrijf ik vanuit mijn hart, omdat ik merk dat het soms nodig is. De afgelopen weken heb ik verschillende citaten, tips of weetjes gedeeld over omgaan met prikkels. Op de meeste kreeg ik positieve reacties van herkenning of van erkenning.

Zichtbare prikkels

In zekere mate hield ik me al heel veel jaren bezig met prikkels. Toen ik nog docent was en voor de klas stond, maakte ik gebruik van zichtbare prikkels om mijn leerlingen iets bij te brengen. Ik had het over kleur, uiterlijk, omgeving enzovoort. Alles wat we kunnen zien. Inmiddels ben ik geen docent meer, maar spelen prikkels wel een supergrote rol in mijn leven (en stiekem denk ik: in ieders leven). Uiteindelijk is het ook een stukje informatieverwerking waar we echt allemaal mee te maken hebben. Op een dag komt er zoveel informatie op ons af die we allemaal moeten verwerken. De meeste mensen hebben hier niet heel veel moeite mee of zijn soms moe van een zware dag met veel vergaderingen of zo. Maar er zijn ook veel mensen die er wel heel veel last van hebben om informatie die ze binnenkrijgen te verwerken. Dit kan verschillende oorzaken hebben. Meestal heeft het te maken met wat ik noem een ‘afkorting’ of een verzameling letters zoals ADHD of ASS. Naarmate mensen ouder worden, kunnen ze er misschien een beetje mee leren omgaan, maar helemaal ideaal zal het nooit worden.

Waarom spelen prikkels voor mij dan zo’n grote rol?

Nu ik inmiddels 35 jaar ben en ik twee lieftallige spiegeltjes heb rondlopen (mijn kinderen), zie ik soms heel veel van mezelf terug. Ik kauwde bijvoorbeeld altijd op mijn koordjes of de achterkant van mijn potlood of pen. Dit herken ik heel erg bij mijn oudste zoon. Maar het op de kop hangen op de bank zie ik weer terug bij mijn jongste zoon. Ik heb me altijd anders gevoeld, omdat ik moeite had om me te concentreren. De leerstof kwam me niet aanvliegen op school en ik moest altijd een manier bedenken om mijn aandacht te focussen. Ik kan mijn nog heel goed herinneren dat ik voor mijn afstuderen bedacht dat ik mijn essays schreef, zittend op de grond, afgewisseld met harde muziek of op een bijzondere locatie. Niet omdat ik geen goede plek had om te werken, maar omdat ik mezelf moest blijven uitdagen om bezig te blijven. Dit resulteerde niet in de beste resultaten, omdat ik zó bezig was met bezig zijn, dat ik vaak de draad van het verhaal kwijt was en dus uiteindelijk een verkeerde conclusie trok.

Wat merk ik?

Nu klinkt het dat ik uit de ‘goede oude tijd’ kom, maar uiteindelijk is het pas 15 jaar terug en zelfs nu merk ik dat ik bijvoorbeeld thuis alleen na 19.00 uur iets kan typen omdat er dan geen stoorzenders meer zijn. Ik blijf last houden van mijn concentratie en de laatste 4 jaar is dat nog erger geworden, omdat ik nu ook een gehoorbeschadiging heb die ervoor zorgt dat geluid al heel snel te hard, te veel en te aanwezig is. Me echt concentreren lukt nog maar hooguit 15 minuten en dan gaat mijn aandacht op de loop. Tijdens het schrijven van dit blogje heb ik al twee keer mijn mail gecheckt en Facebook bekeken. En eerlijk gezegd staat de muziek ook niet per se op een net volume.

Waarom heb ik de weetjes en feiten en mijn verhaal met jullie gedeeld?

Ik merk geregeld dat het speelgoed dat ik verkoop in een bepaald hokje wordt neergezet en dat mag, maar het is niet altijd terecht. Ik hebn niet per se een duurzame winkel. Ik heb ook niet alleen houten speelgoed. Wat ik wél heb is speelgoed dat een beroep doet op de zintuigen. Ik heb muziekinstrumenten voor de herriemakers, ik heb voelzakjes voor de friemelkonten, ik heb de auto’s voor de bewegers, ik heb balansschijven of evenwichtsbalken voor de avonturiers. Kortom: mijn assortiment is echt toegespitst op kinderen die soms niet alleen maar entertainment nodig hebben.

Kan ik als ouders de prikkels herkennen?

En dan komt het moeilijke stuk. Hoe weet je als ouder of dit hetgeen is wat je kindje nodig heeft? Gelukkig zijn er vaak heel veel signalen die kinderen afgeven over hoe ze zich voelen. Maar dan is het wel belangrijk dat je ze herkent. Daarom deel ik de feitjes en weetjes, zoals ik al zei. Soms leidt het tot herkenning en denkt een ouder: ‘Hé, wacht eens even… Mijn kind zit ook te kauwen op alles of kan niet stil blijven zitten.’ Maar voor anderen is het soms een bevestiging van wat ze stiekem al weten: dat de prikkels niet helemaal goed worden verwerkt en dat ze hulp nodig hebben.

Prikkels vertaald naar speelgoed

Ik ben zelf zo’n ouder. Voor mijn kind doe ik alles (zelfs een winkel openen) om ervoor te zorgen dat ik heb datgene kan bieden wat hij nodig heeft. Door te praten over prikkels wil ik ook andere ouders in de gelegenheid stellen om datgene te vinden wat ze voor hun kinderen nodig hebben. En een mooie bijkomstigheid, vind ik, is dat het speelgoed dat ik verkoop gewoon speelgoed is. Het is niet speciaal, het is niet bijzonder. Het is speelgoed waarbij de ontwikkeling van een kind in het algemeen centraal staat en over het algemeen veel ingezet wordt voor kinderen met een verzameling aan letters. Maar ook voor kinderen is waar in eerste instantie niet aan wordt gedacht.

Ik heb als doel dat ik meer bekendheid kan genereren voor prikkelverwerking en indirect de ontwikkeling van een kind en hoe speelgoed daaraan kan bijdragen. Bedenk dus de volgende keer dat je me op een markt ziet staan of langskomt op de website, dat ik je graag wil helpen om datgene te vinden wat zeker onze kleinsten nog van ons nodig hebben.

Prikkels bij baby’s

Zoals ik al een keer beschreef, zijn baby’s echt afhankelijk van ons als volwassenen om de wereld te begrijpen en te verwerken. Er wordt zelfs gezegd dat het gelijk aanleggen van je baby na de geboorte voor de baby een vorm van reguleren is. De bevalling is een traumatische gebeurtenis voor een baby, en als we heel reëel zijn, snappen de meesten van ons dat denk ik wel. En wanneer het dan eindelijk allemaal achter de rug is, moet het verwerkt worden. Dit zou dan grotendeels gebeuren door te drinken bij de moeder. De mond is namelijk een van de regulatoren. Door te zuigen kun je een teveel aan prikkels verwerken. Daarom is het bij oudere kinderen ook een tip om te reguleren. Geef ze een beker of pakje met drinken en laat ze door een rietje drinken. De mond moet dan moeite doen om het drinken uit de beker te krijgen en daardoor wordt er gereguleerd.

Reguleren bij baby’s

Dit geldt dus ook voor baby’s. Ik weet niet of dit een absolute waarheid is, want baby’s die geen borstvoeding krijgen, verwerken ook de bevalling, maar ook zij krijgen vaak snel een fles aangeboden. Dus ergens zal er zeker een grond van waarheid in zitten. Dit effect van reguleren voor je kindje kun je met de tijd uitbreiden naar speelgoed. Door speelgoed aan te bieden waar meerdere zintuigen in worden aangesproken, kun je kinderen helpen hun wereld te ontdekken en het daardoor minder spannend te laten zijn. Een voorbeeld is bijvoorbeeld een bal. Als het een zachte bal is, kunnen ze ermee knuffelen (voelen), als er koordjes aan de bal zitten kunnen ze ermee friemelen (voelen), een rammelaar in de bal zorgt voor de herkenning van geluiden (horen) en de kleuren dragen bij aan de ontwikkeling van de ogen (zien). Op deze manier kun je dus prikkels aanbrengen maar ook verwerken.

Kleur, kleur en nog eens kleur!

Even een kleine knipoog en alsjeblieft: voel je niet aangevallen als je zo’n ouder bent. Een baby heeft kleuren nodig. In de eerste weken na de geboorte ziet een baby alleen de kleuren geel, rood en blauw. Dat zorgt voor herkenning en met de tijd komen daar kleuren bij. Maar om die kleuren te herkennen, moeten ze ze wel zien. En nu ga ik me op heel glad ijs begeven. Toen ik vroeger klein was, waren kleuren de gewoonste zaak van de wereld. Als ik soms naar foto’s kijk van vroeger, lijkt het wel of ik op een regenboog woonde, maar een kind heeft het wel nodig. Nu kom ik geregeld met ouders in aanraking die het beste met hun kindje voor hebben, maar soms een beetje te veel meelopen met een denkbeeld. Een van de redenen dat houten speelgoed populair is, is niet dat het onverwoestbaar is, maar neutraal van kleur is. Het schreeuwt niet door zijn kleuren. Nadeel hiervan is dat het kindje het vaak niet kan zien. Het beste wat je op zo’n moment kunt doen is een balans zoeken. Door houten speelgoed te mengen met gekleurd speelgoed creëer je een spelomgeving waar kinderen van alles in kwijt kunnen. Merken als Rubbabu en Plan Toys gebruiken deze manier van kleurgebruik om het speelgoed aantrekkelijk te maken.

Dit blog(je) is iets langer geworden dan mijn bedoeling was, maar het smaakt naar mijn idee echt naar meer. Ik zal proberen om vaker iets te schrijven over prikkelverwerking in combinatie met speelgoed.

Dank jullie wel voor nu en tot snel!